Hoewel het voor mijn gevoel dit seizoen minder vaak voor komt dan andere jaren, was het gisteren wel weer zo ver: de wedstrijd moest beginnen en er was geen scheidsrechter. In dit geval ging het om VEO A1, die moesten aantreden tegen Swift uit Middelburg. De reactie van de dames die zaalcommissaris waren op mijn opmerking dat een van hen dan moest fluiten was min of meer voorspelbaar ("Dat dacht ik niet" en "Dat wil ik best doen maar ik weet zeker dat helemaal niemand daar gelukkig van wordt").
Maar gelukkig ben ik dit soort gevallen met een natte vinger te lijmen. Want, ik,blijf het toch maar herhalen, ik vind het leuk om wedstrijden te fluiten. Natuurlijk ben ik gestopt met fluiten voor het KNKV, maaar de voornaamste reden daarvoor waren fysieke ongemakken en met zo nu en dan een potje blazen heb ik daar geen enkele last van. Dus heb ik even rondgevraagd om een outfit bij elkaar te lenen en vooral met dank aan Roelof Taal, stond ik wat later dan gepland in het veld.
Omdat ik het nog maar incidenteel doe, zeker op het niveau van Overgangsklasse junioren, en ik ook zonder al te veel voorbereiding het veld in holde, was het wel even wennen. Net als korfballen zelf is het fluiten van wedstrijden iets waar je een bepaalde routine in moet houden om het echt goed te doen. Sommige aspecten zijn net als fietsen, dat verleer je nooit, maar voor de meeste details moet je het toch vaker doen om het echt helemaal in de vingers te houden.
Nu bleek het achteraf geen al te moeilijke wedstrijd met twee sportieve ploegen en coaches langs de kant die zich vrijwel uitsluitend met die ploegen bezig hielden en niet met de leiding. Dat maakte het weer eenvoudiger. En ook het publiek was het slechts in sommige gevallen niet met mij eens, waarbij waarschijnlijk ook wel hielp dat VEO vanaf het begin de bovenliggende partij bleek en relatief eenvoudig met 20-14 won. Als ik dan achteraf met een biertje in de hand wat spelmomenten door moet nemen heb ik daar geen moeite mee. Zelfs niet als ik dan schertsenderwijs voor "uitfluiter" wordt uitgemaakt. Een mooie nieuwe term vind ik dat wel.
Conclusie was dus dat het best wel lekker ging. Dan heb ik daar op zondag wel een beetje spierpijn voor over. Maar op de vraag van de na mij fluitende scheidsrechter van VEO 2 of het nu weer zo ging kriebelen dat ik maar weer wekelijks ging beginnen, kon ik toch volmondig "nee" zeggen. Want dat is toch echt wel mooi geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten