Nederland wereldkampioen is ook echt een goede prestatie

Nederland werd gisteren in Barcelona wereldkampioen bij ploegen onder de 23 jaar door in de finale België met 30-15 te verslaan. Een mooie overwinning, maar denkt iedereen daar zo over?

Dat Nederland in de finale tegen België zou spelen was geen verrassing, ook niet voor niet insiders. We zijn nog niet zover dat de doelstelling van een onvoorspelbare finale bij grote toernooien bereikt is. Dat Nederland die finale won daar geldt hetzelfde voor. Vooraf was, in elk geval door mijzelf, gehoopt op een wat spannender wedstrijd, maar toen het na 14 minuten 8-2 voor Nederland stond was het wel duidelijk dat alleen een wonder het nog spannend kon maken. Dat gebeurde niet en Nederland speelde de Belgen naar een grote nederlaag, inclusief wat gallery play in de slotfase.

Na afloop vreugde op en rond het veld en ook in de verschillende social media las ik enthousiasme. Maar dat niet alleen. Want ik las toch ook de nodige berichten met een wat cynische ondertoon over de waarde van een dergelijke toernooizege. En soms zelfs meer dan alleen een ondertoon.

En dat is niet terecht denk ik. Want ik denk dat we hier twee dingen moeten scheiden: het gemis aan kracht bij de internationale concurrentie en de prestatie van het Nederlands team. Dat eerste is een probleem waaraan onder andere via het Top 6 plan gewerkt wordt. Het tweede staat eigenlijk los van het eerste. Want  hoewel huizenhoog favoriet en met op papier veruit het sterkste team, moet je het nog wel even doen als Nederland. Dat is een cliché, maar daarom niet minder waar.

Ik denk wel dat de prestatie van dit team niet alleen beoordeeld moet worden aan het feit dat de voorspelbare titel werd binnen gehaald, maar vooral ook aan de manier waarop. Als ik dan kijk naar de voorbereiding die er aan dit toernooi is vooraf gegaan, de trainingsinspanning, de selecties, de voorbereidende trainingskampen dan is daar heel veel werk verzet. Want het is natuurlijk niet zo dat we in Nederland even de meest talentvolle jonge spelers uit de Korfbal League hebben gelukt en die in een vliegtuig naar Barcelona hebben gezet. Dat heeft wat gevraagd, niet alleen van de staf, maar ook van de spelers zelf.  Die hebben heel wat opzij moeten zetten om in Barcelona mee te mogen doen.

En niet alleen was die voorbereiding er; het was ook te zien op het toernooi. Het is niet voor niets dat ploegen als Chinse Taipeh (niet in de sterkste opstelling, dat weet ik) en België volstrekt kansloos waren. Dat kwam omdat de voorbereiding zich vertaalde in geconcentreerd en goed spel van de eerste minuut tot vrijwel aan het laatste fluitsignaal. Ik schreef hierboven dat ik na de 14e minuut niet meer in een spannende wedstrijd geloofde, maar eigenlijk was dat al veel eerder. Bij het voorstellen van de teams om precies te zijn. De Belgen kwam lachend op met een uitstraling van "wat goed dat we dit bereikt hebben". Nederland keek heel wat minder uitbundig, geconcentreerd op de wedstrijd die komen ging. Die gewonnen moest worden op een manier zoals ze die wilde winnen. En dat betaalde zich uit.

Daarom: Nederland wereldkampioen is misschien logisch. Maar laten we vooral veel respect hebben voor de mensen die dit hebben bereikt.